Als deze tent van mij was…..

Voor mijn eerste echte baan werd ik een aantal maanden naar Israël en de Palestijnse gebieden uitgezonden. Als waarnemer, om de situatie ter plekken te monitoren. Ik verbleef samen met drie mede-waarnemers in een hotel in Oost Jeruzalem. Het was een beetje een vergane glorie hotel. Je kon zien dat het er ooit druk was geweest, dat de eetzaal grote groepen ontvangen had. Dat de keuken hierop berekend was. Maar nu waren wij regelmatig de enige gasten. Het toerisme was volledig ingestort als gevolg van het aanhoudende geweld.
Nou moet je weten dat ik uit een echt vrouwengezin kom. Ik heb alleen zussen. Wij zaten altijd met allemaal meisjes aan tafel. En mijn vader natuurlijk, maar die was in zijn eentje meestal niet in staat de toon te zetten. Mijn collega waarnemers waren toevallig allemaal mannen. Niets aan de hand zou je zeggen, maar zo na een paar dagen begon het me te dagen. Waarom die gesprekken zo anders waren dan dat ik ze gewend was aan tafel. Iedere ochtend aan het ontbijt begonnen de heren een min of meer zelfde gesprek. Eén van hen begon. ‘Als deze tent van mij was zou ik het wel weten!’. En dan volgde er een lange opsomming van hoe hij het personeel zou ontslaan en alleen die goede kok zou aanhouden, hoe hij de boel zou verbouwen en hoe hij het marketingtechnisch zou aanpakken. Alles werd tot in detail besproken. De anderen vielen hem bij, vulden aan en voor je het wist was je tien verbeteringsscenario’s verder en had je je ontbijt achter de kiezen. Tja, daar zat ik dan. Ik droomde wel eens over wat ik zou doen met een miljoen bijvoorbeeld. Of hoe ik succesvol schrijfster zou worden. Maar nóóit over het overnemen van een lopend bedrijf. En eigenlijk is dat nog steeds zo!

Foto: Mars & Venus, Louvre Parijs / Wikipedia.org