Goede morgen?!

‘Goedemorgen’ zegt de juf vriendelijk tegen mijn dochter. Ze antwoordt keurig ‘goede morgen’ en lacht de dag vrolijk tegemoet. Inderdaad, het was een goede morgen, bedenk ik me. Alles verliep voorspoedig; kinderen stonden op tijd naast hun bed. Nou is dat nooit zo’n probleem moet ik zeggen. Zelfs als ze drie dagen op rij om elf uur ’s avonds pas gaan slapen, is het voor hen gewoon om half zeven weer ochtend. Vooral mijn zoon. Die heeft er altijd al een hele dag opzitten tegen de tijd dat ik aangekleed ten tonele verschijn. Met mijn dochter is het wel eens anders gesteld. Ze is meestal lekker vroeg uit de veren, maar daarna wil het allemaal niet zo vlotten. Daarom hebben we al afgesproken, éérst aankleden, dan pas eten. Ze is wel op haar ontbijtje gesteld, dus dat werkt. Maar ja, met alleen het ontbijt in je maag ben je natuurlijk nog niet ready for take-off. Er moeten nog tanden worden gepoetst, haren gekamd, beslissingen worden genomen over het te dragen kapsel die dag, schoenen aan (welke?!) en er moet een jas aan. Dat laatste is nogal eens een punt van discussie. Mijn dochter heeft vrij uitgesproken ideeën over heur kledij. Zo vond ze dat stoere, lichte spijkerjack in de winkel echt helemaal da bomb. Maar ik had de labels er nog niet uitgeknipt of ze zag dat opeens toch heel anders. Haar roze vest ís en blijft favoriet, dat snap ik toch ook wel? ‘Maar dat is geen jas’, breng ik in. ‘Een vest is voor binnen!’. Haar blik spreekt boekdelen. Dit wordt een lastige, zag ik meteen. ‘Je vest moet toch ook wel eens in de was’ mijn verweer zwakt al af. Zij is onverbiddelijk. Ik heb eigenlijk nooit last van een ochtendhumeur. Maar ik heb ontdekt dat ik bijzonder slecht ben in gesprekken over voor mij volstrekt duidelijke zaken. Op de vroege morgen dan. Bijvoorbeeld:
1. een (te kort) T-shirt op een legging is niet speciaal smaakvol
2. je moet je haren ’s ochtends kammen.
2.a. als je haar tot over je schouders valt, is het best handig om het op de één of ander manier (speldje, elastiekje) vast te zetten.
3. als je naar buiten gaat in de lente, de herfst of de winter, is het heel gebruikelijk om een jas aan te trekken.
Zo, dat zijn er zo wat. Herkenbaar? En precies op deze punten ontstaat er wel eens oorlog bij ons. Op de vroege morgen. Iedere keer als ik mijn kinderen in hun klassen heb afgeleverd en de school verlaat, zie ik talloze kinderen naar binnen lopen. Hun ouders er naast, of erachter aan hollend. ‘Hallo, hoi, goeiemorgen’, groet ik zo’n beetje om me heen. En dan ben ik altijd benieuwd: in hoeveel gezinnen is er al een bom ontploft vanochtend? Hoeveel ouders zijn er getergd, door uiterst trage kleuters, door eigenwijze derde-groepers, of door prépuberende bovenbouwers? Het is maar goed dat er zo’n lieve juf of meester voor de klas staat die van dit alles niets weet en iedereen neutraal begroet met een vriendelijk ‘Goedemorgen!’ Begint de dag weer even helemaal opnieuw.

Foto: www.happygoodies.com – ‘little miss sunshine’