Die luie Nederlandse deeltijdvrouw toch!

Jet Bussemaker vindt dat vrouwen zich minder schuldig moeten voelen tegenover hun gezin. In plaats daarvan moeten ze zich schuldig voelen over het feit dat de overheid zoveel in hun opleidingen investeerde, terwijl ze nu in deeltijd of helemaal niet werken omdat ze thuis voor de kinderen zorgen. En niets meer met die dure opleiding doen. Dit is niet alleen doodzonde, maar het betekent, zo waarschuwt de minister in Trouw, dat de helft van de Nederlandse vrouwen zichzelf financieel niet kan bedruipen en economisch afhankelijk is van haar partner. Een zorgelijke situatie als je bedenkt dat 1 op de 3 huwelijken in een echtscheiding eindigt.

Ik heb grote waardering voor iedere minister die aandacht besteedt aan emancipatie. Dit onderwerp is de afgelopen jaren ongemerkt uit alle politieke agenda’s verdwenen. Heel goed dus dat de minister van OCW de emancipatie van vrouwen in het vizier houdt en aandacht vraagt voor de deeltijdcultuur die in Nederland gangbaar is en die vrouwen in zo’n kwetsbare positie plaatst. Ik vraag me alleen af of de gekozen insteek de boel in beweging zal gaan krijgen.

De boodschap van de minister is bepaald niet nieuw. Elma Drayer sprak in haar boek “Verwende prinsesjes” ook al schande van de halfzachte werkethos die hoogopgeleide vrouwen er in Nederland op nahouden. De tegengeluiden – er is geen werk, wie zorgt er dan voor mijn zieke schoonmoeder, waar is de betaalbare opvang – zijn al lang bekend en de discussie lijkt in het slop geraakt zonder dat we ook maar een stap verder zijn gekomen.

Het is jammer dat Jet Bussemaker nou net schuldgevoel aangrijpt om de discussie eens even nieuw leven in te blazen. Je moet weten dat vrouwen kampioen “zich schuldig voelen” zijn. Als het niet naar het gezin is, dan is het wel naar de werkgever, de buurvrouw of de school van de kinderen. En schuldgevoel is een weinig constructieve emotie, is mijn ervaring als coach. Jammer is ook dat Jet Bussemaker zich expliciet tot de hoogopgeleide vrouwen richt. Natuurlijk, juist deze vrouwen kosten de staat zoveel geld. Maar het zijn ook de hoopopgeleide vrouwen die in verhouding het meeste werken. Méér dan de lager opgeleide vrouwen. Misschien iets om mee te nemen in de discussie.
Tot slot, het probleem – en ook dit getuigt niet speciaal van innovatief denken, het spijt me minister – wordt wederom volledig bij vrouwen neergelegd.

Nogmaals, alle waardering voor Jet Bussemaker die de kwetsbare positie van Nederlandse vrouwen benoemd en de problematiek van de deeltijdarbeidsparticipatie van vrouwen terecht aan de kaak stelt. Het is hoog nodig. Maar om echt tot een verandering te komen is er meer nodig dan een wijzende vinger naar zich toch al schuldig voelende vrouwen. Laten we een nieuwe weg in slaan en het als een maatschappelijke verantwoordelijkheid beschouwen van de overheid en zowel mannen als vrouwen om dit probleem voor eens en voor altijd op te lossen. Er ligt nog een mooi rapport op de planken, van de Taskforce DeeltijdPlus (2010, onder voorzitterschap van Pia Dijkstra) met uitstekende adviezen. Bekijk vooral ook de Argumentenkaart op de laatste pagina, bijzonder inzichtelijk!

Een ieder met vernieuwende ideeën over dit onderwerp nodig ik van harte uit te reageren!

Op anababa.nl staat een mooi opiniestuk van Marèse Peters