Noorse man in beeld

In het Vigeland park in Oslo, staat een hele serie beelden van vaders met kinderen. Afgelopen maand bezocht ik samen met mijn zus het park op een stralende zaterdagochtend. Ik keek mijn ogen uit, de sculpturen zijn echt stuk voor stuk prachtig!  Ze beelden alle fases van het leven uit: er staat een jonge vader met een baby’tje in zijn armen, een vader die met kleine kinderen speelt, een vader die zijn zoon beschermend vasthoudt, maar ook een vader die zijn bijna volwassen zoon in de ogen kijkt. De houdingen van de beelden, de lichaamstaal die Vigeland heeft weten te vangen in brons en steen, allen even treffend. Ontroerend ook.
Diezelfde avond verorberden zus en ik in het avondzonnetje een zalm (what else?), buiten bij een levendig buurtcafé. Aan het tafeltje naast ons nam een jonge vader plaats. Hij bestudeerde de kaart, bestelde een goed glas wijn, wat te eten en genoot van zijn dochter. Een baby’tje van een maand of vijf. Hij had haar kinderwagen naast de tafel gerold, duwde deze behendig wat heen en weer en lachte zo af en toe naar haar. Ik verwachtte ieder moment zijn vrouw of vriendin ten tonele. Maar die kwam nooit opdagen. Deze jonge vader was gewoon lekker alleen met z’n dochter op het terras gaan zitten om van een maaltijd te genieten. Uiteraard – want zo gaat dat nou eenmaal met kleine baby’s’, óók in Noorwegen – zette het meisje het op een brullen juist toen het eten werd geserveerd, Vader nam een flinke slok wijn, een hap van zijn pasta en liep vervolgens met haar op en neer, in de draagzak die hij in een piep en een zucht om zichzelf had gemonteerd. Af en toe hapte of kloekte hij wat weg en zo nuttigde hij de maaltijd. Uiterst ontspannen, met zijn dochter op z’n buik.
Misschien was het de zon en de prachtige lentedag, misschien was het mijn euforie over het feit dat ik een weekendje samen op pad was met zus, maar ik vond het allemaal even prachtig, indrukwekkend en fijn. De beelden, het park, Oslo, de Noren…