Het zal 4 mei wel zijn…

Afgelopen week was ik een paar dagen in Duitsland. Eigenlijk geheel toevallig, heb ik daar drie avonden achter elkaar de serie Unsere Mütter, Unsere Väter zitten kijken. Bepaald geen lichte kost, maar de serie stond al een tijd op mijn lijstje nadat ik rond de kerst een stukje van deel 1 had gezien. Het was me bij gebleven en dat doet de serie nog steeds. Ik zal er niet te veel over vertellen want je moet hem gewoon een keer kijken. Wat een doffe ellende. Wat een gruwel. Het is niet zo dat ik de afgelopen 41 jaar nooit iets over de Tweede Wereldoorlog heb gezien of gelezen. Integendeel. Maar niet expliciet vanuit Duits perspectief. En op de één of andere manier kwam dat binnen. Iedereen kan een held zijn, iedereen fout. Het is allemaal niet zo zwart wit als het vaak wordt voorgespiegeld. Het is maar net hoe je het bekijkt, waar je je begeeft en wie of wat er op je pad komt. Het deed me denken aan het moment dat ik het tweede vliegtuig de Twin towers in zag vliegen. Er ging iets heel dreigends vanuit. Wat zou er nog meer komen? Staat de wereld nu helemaal op z’n kop? Het gevoel dat ik toen had; snel naar mijn familie, naar mijn liefde (weet hij wel hoeveel ik van hem houd? laten we nu onmiddellijk kinderen gaan maken!), naar diegenen die echt belangrijk voor me zijn. Terug naar het nest, weg uit de boze wereld. Eigenlijk ken ik dat gevoel niet of nauwelijks, realiseerde ik me toen ik Unsere Mütter, Unsere Väter keek . Het gevoel van dreiging, dat je constant, ieder moment van de dag op je hoede moet zijn, dat er altijd gevaar dreigt en dat je jezelf in leven moet zien te houden met niets. De uitzichtloosheid, de angst, de eenzaamheid. Eigenlijk is het nog maar zo kort geleden. Terwijl ik de serie keek, werd ik me vreselijk bewust van het grote geluk waarin wij leven; leven in vrijheid en veiligheid. Dag in dag uit. Wat een fantastische luxe. Fijne Bevrijdingsdag morgen!