ICT en zo

Het was bij zomaar een Nederlandse gemeente. Maandagochtend, de vergaderzaal. Er zaten vier ICT-mannen en één vrouw. Die vrouw was ik. ‘Pas op, ik heb een druipertje’ kwam de huis-ICT-er binnen terwijl hij een lekkend bekertje water op tafel zette. “Getver” zei ik vanuit mijn GROTE tenen. De heren keken me verrast aan. Wat heeft zij nou opeens? Terwijl ik me afvroeg of ik het allemaal wel goed begrepen had rende ik gauw naar de koffieautomaat voor wat houvast. Terug aan de vergadertafel ontspon zich een bijzonder gesprek. We hadden een excel-sheet op papier met daarin allerlei computerapplicaties. En nou moest ik aangeven welke applicaties ik dacht nodig te hebben in mijn werk. Het gesprek had een hoog abstractie niveau zal ik maar zeggen. Gelukkig zat de aardigste ICT-er ever naast mij. Ook een huis-ICT-er. ‘Kun je het nog volgen Loes?’ vroeg hij af en toe. Dat vond ik heel ondersteunend. Schuin tegenover mij zat een externe ICT-er. Het was een vlezige man uit Brabant. Hij deed vreselijk zijn best. Hij had het warm en pakte steeds zijn zakdoek om zijn hoofd af te vegen. ‘Marloes, misschien kun jij even zeggen of dit klopt’. ‘Marloes, heb je regel 9 gezien?’ ‘Marloes…..’ Ik onderbrak hem nu toch. ‘Het maakt helemaal niet uit hoor, maar ik heet Loes’ zei ik heel vriendelijk. ‘Oh. Oh. Nou da hak helemaal nie gehoord! Nouja, haha, ut luistert!!’ Hij schaterde het uit tegen zijn buurman, de andere externe ICT-er.