Wisselgeld

We kennen elkaar best wel even. Nouja, kennen natuurlijk niet. We zijn buren. We weten van elkaar waar we boodschappen doen. NIET in dezelfde winkels, want we komen elkaar er nooit tegen. We weten wat we mooi vinden in de tuin. Op welke fietsen we rijden. Hoe vaak onze ouders langs komen. En ja, daar houdt het eigenlijk wel een beetje op. Maar….we vinden elkaar ook heel aardig. Altijd zwaaien we gedag. ‘Hoi, lekker weer he?’ op de eerste lentedag. ‘Gelukkig Nieuwjaar’ roepen we elkaar toe over straat en houden ons glas champagne omhoog. ‘Wat groeit ze hard’, over haar dochtertje die nu opeens begint te praten. Maar verder weten we eigenlijk niets van elkaar. Er zitten maar een paar muren tussen haar leven en het mijne. Gek idee.
Pas hadden we opeens een gesprek. Ik weet niet meer hoe het begon. We hingen over een tuinhekje, dat weet ik dan weer wel. Ik vertelde iets persoonlijks over mezelf. Zomaar, omdat het zo liep. En toen, als ware het wisselgeld, kreeg ik een persoonlijk verhaal terug. Zo gaat dat dus. En nu kennen we elkaar een beetje beter!