Fotoshoot

Een tijdje geleden ging ik op de foto. Niet zomaar een gezellig plaatje, neen een heuse kiek. Bij een fotograaf. Met schermen en met lampen. Ik ben in principe niet heel fotogeniek. Of hoe zal ik het zeggen, op de foto gaan is geen favoriete bezigheid. Ik houd er niet zo van en dat zie je terug op de foto. Ik zie mezelf nog liever op film. Want dan beweeg ik tenminste, naar links of naar rechts. Trek mijn schouders op, maak een goede grap. Op de foto mis je dat allemaal. Al die facetten die mij mij maken. Op de foto ZIE je mij wel. Maar meestal net als ik mijn ogen driekwart dicht doe als reactie op de flits. Of als ik mijn gezicht verfrommel omdat ik vol afschuw roep ‘nu even niet alsjeblieft’. Nou goed, op naar de fotograaf dus. Met zus. Ik had mijn leren jekkert aangetrokken. Dat leek me wel wat. Ik had er alleen niet aan gedacht dat het misschien leuk zou zijn om mijn winterse wit wat te verdoezelen voor de foto. Zus gelukkig wel, die pakte haar make-up gebeuren en voorzag mij behendig van een prachtig laagje illusie. Fijn, dat zag er beter uit! Ik was zo enthousiast over dat spulletje dat ik de week na de fotoshoot besloot zelf eens een flesje van het een of ander te gaan scoren. En zo kwam het dat ik op een hoge kruk bij Rituals belandde. Mmmm, dat alleen was al beslist onwennig, voor mij dan. Maar nu ik hier toch zat, kon ik er maar beter voor gaan besloot ik. Dus ik liet de Rituals mevrouw lekker haar gang gaan. Ze smeerde en poederde en keurde en keek. En toen moest ik met spiegel en al naar buiten om te kijken hoe ik het vond. Het resultaat deed me denken aan een ‘net-uit-de-schmink-van-het-schooltoneel’ situatie. Daar, onder al die lagen herkende ik mezelf nog net. Ik kreeg het er warm van. De Rituals mevrouw was heel enthousiast. Ik ging er maar in mee. Rekende snel mijn flesje af en fietste KEIHARD naar huis. Naar zeep en naar make-up remover. Als ik maar geen bekenden tegenkom, als ik maar geen bekenden tegenkom… De foto’s vielen trouwens tegen. Ondanks de illusie.