Van de ene op de andere dag

Lucky me; ik mag een gastblog schrijven voor één van de mooiste blogs die ik ken! @DitisMarsMania viert vakantie en vroeg mij om een blogstukje.

Het was ongeveer elf uur ‘s ochtends. Ik zat op de bank. Geen idee wat ik aan had. Geen idee welke dag. Geen idee, van niets eigenlijk. Ik had de kinderen naar school gebracht en was op de bank gaan zitten. Punt.

De maanden (jaren?) ervoor waren ongeveer zo. Opstaan, aankleden, kinderen helpen, overleggen – als dat niet al gedaan was – wie gaat wie wegbrengen; 1 kind naar de crèche, 1 kind naar school. Boekje lezen. Luiers uitpakken. Juffen en/of leidsters proberen te pakken te krijgen om te vertellen over de slechte nacht, de open knie of de nieuw ontwikkelde angst voor clowns. Op de deur van de klas een papier ‘welke ouder gaat woensdag mee naar de kinderboerderij?’ Leuk! Dat wil ik. Sjit, ik kan niet. Werk. Schuldgevoel. Hop op de fiets, racen. Trein halen. Krant lezen? Nee toch maar vast wat stukken. Dat is namelijk goed, dan ben je voorbereid. Alleen even Koster & Jojanneke dan. Schuldgevoel. Koffie en een broodje op Hoog Catherijne scoren, oja ontbijt! Vergaderen, mailen, stukken schrijven. Tussendoor de dokter bellen, afspraak maken voor mijn zoon. Kwartier in de wacht. Jammer, na de vergadering nog eens proberen. In de pauze schoonmaakspullen en pleisters kopen. Die zijn op. Dokter bellen. Assistente heeft ook lunchpauze. Logisch. Vergadering. Gelukkig zijn er koekjes. Trek! Vergeten te lunchen. De kwart voor drie gedachte: nu lopen de kinderen van school naar de opvang. Ik zie het zo voor me. Rugzakjes om, ah. Schuldgevoel.
Afspraak met stagiaire. Zij gaat leren, ik krijg hulp. Fijn! Gesprek soort van afgeraffeld – schuldgevoel -, de klok tikt. Ik moet mijn trein halen! Spullen in de tas. Hollen. Trein gehaald. Fiets pakken, 1 kind halen. Koken. Totaal gebrek aan kooklust. Diepvriespizza’s in de oven. Schuldgevoel.

En toen, die ochtend had ik mijn trein gemist en was langs huis gegaan. Ik was even gaan zitten. En ik kwam NIET meer overeind. Het ging gewoon, NIET! Ik zat daar al twee uur op de bank. En opeens kwam de vraag bij me op. ‘Gaat het eigenlijk wel goed met mij?’