This one’s for MAMA

Er speelt zich iets moois af in Leiden, iets bijzonders. De hele stad gonst ervan. Je voelt het overal. Het glazen huis is afgelopen zondag neergestreken op de Beestenmarkt. Serious Request doet Leiden aan! Natuurlijk wist ik dat al lang. Er is maanden, wat zeg ik jaren over gesproken en naar toegeleefd. Maar ik had nooit vermoed dat ik zo geraakt zou worden door deze actie. Vooral door de inzet, het enthousiasme en de creativiteit die opeens omhoog komt borrelen en momenteel explodeert in duizenden en nog eens duizenden waanzinnige acties om vooral maar heel veel geld bij elkaar te verzamelen voor moeders in oorlogsgebieden. Op mijn werk ontpopte zich een zeer succesvolle tweedehands boekenwinkel. Er werden pannenkoeken gebakken en gegeten en mensen holden in recordtempo twintig keer de trappen op en af. Om geld in te zamelen. Voor de moeders in oorlogsgebieden. De school van mijn kinderen organiseerde een kerstmarkt. De BSO verkocht door de kinderen gebakken en versierde muffins en schilderde mee aan de Dagwacht. Het café om de hoek schonk 1 Euro per consumptie aan het glazen huis. De ambulancedienst verkocht balpennen en ga zo maar door. Het leek of iedereen bezig was geld te verzamelen. Iedereen op zijn of haar eigen manier. En dat maakt het zo’n mooie actie. “Volgens mij gaan ze wel 8 miljoen ophalen”, zei een vriendje van mijn zoon vandaag opgewekt. Om zeven uur vanochtend stond hij met 6 vriendjes en wat ouders op de stoep om mijn zoon op te halen. Ze hadden een zak met geld bij zich, verdiend met het ophalen van lege flessen, kratjes bier en oud papier. Het was hun moment daar bij de brievenbus vanochtend. Ze glommen. “Ik denk dat de moeders er wel blij mee zijn”, merkte hetzelfde vriendje tevreden op. De anderen waren het daar roerend mee eens.
Nog niet zo heel lang geleden werkte ik met deze moeders. Ik heb hen nooit benijd om de ellende die ze mee maakten of hadden meegemaakt. Maar wat mij vaak opviel was de enorme veerkracht, de humor en de levenslust die ik zag. Ik heb vaak zo ongelooflijk gelachen, tussen de heftige gesprekken en gevaarlijke situaties door. Ik moest opeens denken aan Maha, een vrouw in Bethlehem. Ik logeerde ooit een nacht bij haar en haar familie. Maha kon ieder moment bevallen maar toch had ze me uitgenodigd. Maha en haar man wilden graag dat ik zou zien hoe het is om in een gebied te wonen waar iedere nacht gevechten plaatsvinden. Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht. Omdat ik steeds dacht dat Maha zou gaan bevallen en ik me bereidwillig wilde opstellen mocht het zover zijn. Maar vooral ook omdat er de hele nacht geschoten werd in de buurt. De kogels vlogen door de straten rondom het huis. De volgende ochtend stond er een fantastisch ontbijt klaar. “Jammer voor jou dat de baby niet geboren is vannacht. We hadden haar zeker Loes genoemd” knipoogde Maha stralend.

Leiden en Bethlehem liggen ver uit elkaar. Maar ik was er weer even, vanochtend op het plein voor het glazenhuis. Je kunt nog geld doneren!