Kinderspits

Ik sta op het schoolplein, aan het einde van een ‘lange dag’. Er wordt druk onderhandeld. Tussen kinderen onderling en tussen kinderen en hun ouders. Want er kan (moet?) gespeeld worden, bij elkaar. Ik heb het over de kinderen uiteraard, niet over de ouders voor zover ik weet. Het is een heel gedoe en sinds kort heb ik een nieuwe speler in dit spel ontdekt. De mensen in de groene bodywarmers, de leidsters van de BSO (met af en toe een zeldzame leider). Want er zijn ook kinderen die eigenlijk naar de BSO moeten, maar die liever nog bij een vriendje of vriendinnetje gaan spelen. En als je als kind een beetje mazzel hebt, dan bezit je ‘een contract’ bij de BSO. Wat inhoudt dat je je ouders zo gek hebt gekregen een formulier te tekenen waarop staat dat jij toestemming – en daarmee een heel nieuwe optie! – hebt om op BSO dagen bij een vriendje te crashen. Enfin, een heel gedoe dus. Na ongeveer een kwartier zijn alle kaarten geschud en is iedereen er uit. Op naar huis dan maar. Groepsgewijs verlaten de kinderen samen met hun vriendjes het schoolplein. Vandaag loop ik met één kind naar huis. De ander heeft zichzelf bij een vriendinnetje uitonderhandeld. Als ik om een uur of vijf op mijn fiets stap om haar op te halen bij haar onderhandelingspartner, vliegen de moeders op fietsen me om de oren. Het is kinderophaalspitsuur. En dat is een serieus spitsuur dat je niet moet onderschatten. Iets waar ik, toen ik hier tien (nouja ietsje meer alweer) jaar geleden studeerde, totaal geen weet van had.