Auteur
Onuitstaanbaar vond ik het. Al jaren loop ik 2 á 3 keer per week hard. Mijn rondjes variëren van 5 tot 11 km en ik beleef er van alles aan, vandaar dat ik het zo graag doe. Hardlopen is voor mij een soort up-tempo mediteren, lekker in de buitenlucht.
Af en toe schrijf ik me in voor een loop. En daar is dus wat mee. Ik vind het idee van een ‘loop’ (met een heleboel mensen tegelijk een bepaalde afstand afleggen) heel aansprekend. Alleen ik heb ontdekt dat ik echt altijd helemaal dood ga tijdens zo’n loop. Puffend en hijgend, tegen het kokhalzen aan heb ik mezelf meerdere malen over de finish gesleept. Iets wat ik in mijn eentje nooit heb. Dan heb ik het over 5 km, mijn kleinste rondje. Onuitstaanbaar! En ik vind er op die manier eigenlijk ook geen bal aan.
Ik weet wel hoe het komt. Ik laat me nogal makkelijk meeslepen in het moment; voor ik er erg in heb ga ik helemaal op in mijn omgeving. En als die omgeving zich hard hollend voortbeweegt dan ga ik daar vloeiend in mee. Geen enkel probleem. Totdat het harder gaat dan ik gewend ben te gaan. Dan gaat het mis. Wanneer ik alleen mijn kilometers afleg, doe ik dat in mijn eigen tempo, teruggetrokken in mijn eigen cocon. Niets aan de hand.
Dussss…ik had me voorgenomen het nog één keer te proberen. Ik schreef me in voor een 5 km loop. Vlak van te voren schoot me te binnen dat ik het écht, heus alleen voor mezelf deed en dat ik het op mijn dooie akkertje kon doen, als dat zo uitkwam.
En SO I DID! Het was bloedje heet maar ik heb werkelijk heerlijk gelopen, van begin tot het einde. Ik liet iedereen aan me voorbij hollen, dronk onderweg rustig water, kneep een spons uit en ging toen in eigen tempo weer door. Met een glimlach van oor tot oor bereikte ik de finish. Hoera, ik heb mijn langzaamste tijd ooit neergezet maar ik was bij mezelf gebleven en….ik had zo nog een paar kilometer kunnen lopen!
Dat hardlopen voor iedereen andere persoonlijke prestaties oplevert, lees je hier!
http://blog.teamsmederij.nl/2013/05/24/over-de-streep/
loesvanrosse.nl 